گرچه ایران با تولید سالانه بیش از 950 هزار تن گوشت قرمز باید تا رسیدن به خودکفایی و تامین نیاز داخلی دست به دامان واردات باشد اما چرا با گوشت‌های قطبی و چگونه رسمی و البته غیر قانونی؟
به گزارش لقمه، ظرفیت تولید گوشت قرمز در کشور سالانه یک میلیون و 250 هزار تن است اما میزان تولید دامدار‌ها در سال گذشته به حدود یک میلیون تن رسید تا برای تامین این فرآورده دامی همچنان چشم به دیگر کشورها داشته باشیم.
تامین مابقی گوشت قرمز مورد نیاز کشور که از 10 درصد مصرف سالانه هم تجاوز نمی‌کند، امسال هم با حاشیه‌هایی از گوشت‌های گاومیش هندی که البته برای مصارف صنعتی و تبدیل به سوسیس و کالباس وارد شده بودند تا گوشت گاو از قطب جنوب همراه شد.
در این میان برای تایید سلامت هر گونه فرآورده دامی وارداتی مانند گوشت قرمز، سازمان دامپزشکی باید بر نحوه ذبح شرعی تا واردات و کیفیت آن نظارت داشته باشد اما برخی محموله‌ها که چندان هم کوچک نیست این سازمان و البته قانون را دور زده‌اند چراکه بر اساس آخرین اعلام گمرک جمهوری اسلامی ایران در سال گذشته 411 هزار و 791 دلار قطعات گوشت بی استخوان یخ‌زده از نوع گاو از منطقه آنتارکتیکا (قطب جنوب) و از طریق گمرک شهید رجایی به کشور وارد شده است.
این محموله‌ها که باید با حضور ناظران شرعی و نمایندگان سازمان دامپزشکی در کشور مبدا کشتار و بسته‌بندی و سپس وارد شوند بدون اعزام و حضور ناظر ذبح شرعی و نماینده بررسی و تایید سلامت و بهداشتی دامپزشکی به کشور وارد شده‌اند.
آیا تامین 10 درصد نیاز داخلی از کشورهای دیگر ممکن نبود که محتاج دام‌های قطب جنوب شدیم آن هم بدون مهر تایید بهداشتی و شرعی سازمان دامپزشکی؟
از سوی دیگر آیا بهتر نیست با کمی حمایت از تولید داخلی ظرفیت های خالی دامداری‌های موجود را فعال کنیم تا برای تامین نیاز 10 درصدی کشور دست به دامان واردات و صرف هزینه‌های هنگفت برای اعزام نیروهای شرعی و بهداشتی شویم و در آخر گوشت‌های منجمد درجه دو و سه کشورهای دیگر را مصرف کنیم؟