برخی سخت‌پوستان دریایی نظیر میگو، یکی از پرطرفدارترین موادغذایی در سراسر دنیا محسوب می‌شود اما مشکل اینجاست که پوسته سخت این موجودات دریایی، سبب به وجود آمدن حجم زیادی از ضایعات می‌شود.
به گزارش لقمه، خوشبختانه طرحی پژوهشی برای طراحی و راه اندازی نوعی پالایشگاه زیستی ارائه شده که می تواند این مواد زاید را به مولکول های کوچک تر تجزیه و از مواد حاصل شده برای تولید پلاستیک بهره گیری کند.
طبق آمار اعلام شده توسط سازمان غذا و کشاورزی ملل متحد، تنها در اروپا هر ساله صدها تن ضایعات ناشی از لاک سخت پوستان دریایی تولید می شود.
دفن این ضایعات خطراتی برای محیط زیست و سلامت انسان ها به همراه دارد و متاسفانه راه های چندانی برای استفاده از این مواد وجود ندارد.
باقیمانده پوسته موجودات دریایی نظیر میگو(Shrimp) و شاه میگو(King Prawns) دارای موادی زیستی همچون چربی و پروتئین است که باعث می شود انباشت آنها سبب فعالیت باکتری ها و تولید مواد سمی و بوی نامطبوع گردد.
به همین دلیل است که سوزاندن این ضایعات به روندی رایج بدل شده است. اما باید توجه داشت که سوزاندن این ضایعات بسیار پرهزینه است، زیرا کربنات کلسیم بیشترین حجم این ضایعات را تشکیل می دهد.
هزینه های اقتصادی و زیست محیطی سوزاندن این ضایعات سبب شده این گزینه چندان هم خوشایند نباشد. بسیاری از کشورهای آسیایی راهی دیگر برای استفاده از این ضایعات در پیش می گیرند.
در این کشورها، بخشی از پوسته موجودات دریایی طی فرآیندی به ماده ای به نام «چیتوسان» بدل می شود.
چیتوسان نوعی پلی ساکارید بوده که دارای کاربردهای متعددی در داروسازی و نیز کشاورزی است.
مشکل اینجاست که تبدیل ضایعات سخت پوستان به چیتوسان برای کشورهای اروپایی امکان پذیر نیست.
دلیل اصلی این مساله نیز بیشتر بودن مقدار کربنات کلسیم در لاک سخت پوستان دریایی اروپایی است.
در حقیقت، حجم بالای کربنات کلسیم سبب دشوار شدن فرآیند تبدیل این ضایعات به چیتوسان می شود؛ اما در این طرح جدید، قرار است این ضایعات طی فرآیندی به مولکول های کوچک تر (مونومر) بدل شود و سپس از آنها برای تولید پلاستیک استفاده گردد.
کارشناسان امیدوارند این شیوه بتواند ضمن کاهش آلودگی های زیست محیطی ناشی از ضایعات سخت پوستان دریایی، بازدهی اقتصادی نیز داشته باشد.