در بسیاری مواقع غذا خوردن، محور و بهانه‌ای برای با هم بودن و کنار هم جمع شدن است. بسیاری از مناسبت‌های ما با غذا خوردن عجین شده به طوری که غذا محور اصلی مراسم عروسی و حتی عزاست.
به گزارش لقمه، بچه که بودیم، جمعه‌ها برایمان روز دیگری بود. پدر و مادر، خواهرها و برادرها همگی کنار هم سر سفره می‌نشستیم. صبح جمعه یا املت داشتیم یا نیمرو با سنگک داغ. ظهر بوی خورش قورمه سبزی مستمان می‌کرد. اما دلیل خاص بودن این روز، بیش از غذاهایش، در کنار هم بودنمان بود. روزهای دیگر هفته خیلی پدر را نمی‌دیدیم و برای آنکه به مدرسه برسیم، ظهرها زودتر از دیگر اهل خانه غذا می‌خوردیم. سال‌ها از آن روزها می‌گذرد اما هنوز هم دلم به جمعه‌ها خوش است. گاهی فکر می‌کنم اگر این دور هم بودن‌ها روزی فراموش شود، چه اتفاقی خواهد افتاد؟
غذا خوردن کنار هم چقدر اهمیت دارد؟
انسان موجودی اجتماعی است و با هم غذا خوردن از ویژگی‌های بارز اجتماعی بودن است. حتی می‌توان گفت در بسیاری مواقع غذا خوردن، محور و بهانه‌ای برای با هم بودن و کنار هم جمع شدن است. بسیاری از مناسبت‌های ما با غذا خوردن عجین شده به طوری که غذا محور اصلی مراسم عروسی و حتی عزاست.
با هم غذا خوردن فقط از لحاظ روانی مفید است یا از نظر جسمی هم تأثیرهای مثبتی دارد؟
از نظر فیزیولوژیک هم قطعاً در کنار هم غذا خوردن مفید است. افرادی که تنها غذا می‌خورند اشتهای کمی دارند و در کنار غذا از ماست و سالاد یا سایر چاشنی‌ها استفاده نمی‌کنند. این افراد سریع غذا می‌خورند تا به ادامه کارشان بپردازند و این بازده کاری‌شان را کاهش می‌دهد چون خستگی‌شان رفع نشده و از غذا خوردن لذت نبرده‌اند. درحالی‌که با هم بودن و دور هم غذا خوردن، باعث تحریک اشتها می‌شود و هورمون‌ها و آنزیم‌های ترشح شده نیز باعث هضم و جذب بهتر غذا خواهند شد.
وقتی با هم هستیم و سر سفره یا میز غذا صحبت می‌کنیم، غذا را آرام‌تر می‌خوریم، پیش غذا، غذای اصلی و دسر به نوبت سرو می‌شود و خود این مساله به شرطی که اعتدال را حفظ و میزان غذای مصرفی‌مان را کنترل کنیم، باعث سیر شدن کامل می‌شود. حتی خستگی رفع می‌شود و سر شوق می‌آییم و می‌توانیم با انرژی بیشتری کار کنیم. بخشی از محاسن این کار هم جنبه اقتصادی دارد. مثلا وقتی افراد به تنهایی و یکی‌یکی غذا می‌خورند، انرژی بیشتری صرف گرم کردن مجدد غذایشان می‌شود. در ضمن غذا به درستی بین افراد تقسیم نمی‌شود. درحالی‌که وقتی با هم باشند، با توجه به تعداد نفرات، تقسیم عادلانه‌ای انجام می‌گیرد.
در جامعه امروز امکان اینکه افراد تمام وعده‌ها را کنار هم باشند وجود ندارد. توصیه می‌کنید کدام وعده را هماهنگ کنیم تا با هم غذا بخوریم؟
مسلماً هرچه تعداد وعده‌هایی که کنار هم غذا می‌خوریم بیشتر باشد، بهتر است اما نباید کمتر از یک وعده در روز شود. این وعده برای برخی خانواده‌ها می‌تواند صبحانه باشد زیرا در بیشتر موارد پدر خانواده وعده ناهار در منزل نیست و شب‌ها وقتی بازمی‌گردد که بچه‌ها خواب هستند. در برخی خانواده‌ها برعکس وعده شام مهم است زیرا پدر به خانه برمی‌گردد و تمام اهل خانه حضور دارند. برخلاف تصور عموم، وعده شام می‌تواند وعده مناسبی باشد به این شرط که بین صرف شام و خواب 2 ساعت فاصله بگذاریم. نه به این دلیل که ممکن است چاق شویم بلکه برای راحت‌تر خوابیدن. به هر حال لازم است حداقل برای یک وعده دور هم باشیم و از احوال هم مطلع شویم. این موضوع فقط در مورد خانواده‌ها صدق نمی‌کند؛ اگر دانشجو هستید یا شاغل، نشستن کنار دیگر دوستان و همکاران و غذا خوردن با آن‌ها نیز مفید است به شرطی که هنگام غذا دیگر حرفی از کار و درس نزنیم بنابراین اگر وعده‌ای را نمی‌توانید در خانه و سر میز با اهل خانواده باشید، از محیط کارتان فاصله بگیرید و دور از آن، غذا را با همکارانتان بخورید. به این ترتیب، بازده کاری بیشتری خواهید داشت.
برخی افراد سر سفره سکوت می‌کنند و می‌گویند موقع صرف غذا نباید صحبت کرد. نظر شما چیست؟
البته حرف زدن موقع غذا خوردن می‌تواند منجر به نفخ و سوءهاضمه شود ولی با این حال گفت‌وگوهای دوستانه و خانوادگی سر سفره لذت‌بخش است و اگر در آن افراط نشود، چندان مشکل‌ساز نیست. حتماً می‌دانید که در بسیاری کشورها قراردادهای سیاسی و اقتصادی نیز سر میز غذا بسته می‌شود.
بازگشت به صفحه نخست