به دلیل کمبود آب و کاهش روزمره آن، مستعد بودن کوتاه مدت مناطق مرکزی ایران برای کشت برنج دلیل موجهی برای تولید این محصول نیست بلکه این نقاط در کشت محصولاتی چون جو و ذرت دارای مزیت نسبی هستند.
به گزارش لقمه، اسماعیل شهبازی، استاد دانشگاه شهید بهشتی اظهار کرد: آب عامل تعیین‌کننده مزیت بخش کشاورزی است که اگر بی‌قاعده مصرف شود تولید دچار بحران خواهد شد.
وی افزود: در گذشته به دلیل نداشتن نگرانی از کمبود آب، شاهد کشت همه نوع محصول در بسیاری مناطق کشور بودیم. این مساله تا جایی پیش رفت که برنج که تا پیش از آن فقط در شمال کشور کشت می‌شد به سبب افزایش قیمت در دیگر مناطق همچون بخش‌های مرکزی و غربی کشور نیز کشت شد.
این کارشناس کشاورزی ادامه داد: محصول برنج با توجه به قیمت بالا و دوره کاربری کوتاه مدتش برای کشاورزان محصولی مناسب محسوب می‌شود؛ بنابراین کشاورزانی که آب ارزان و کافی در اختیار دارند به کشت آن می‌پردازند بدون این‌که به توان اکولوژیک و شرایط کم‌آبی مناطق خود توجه کنند.
شهبازی با بیان این‌که تعیین نوع کشت محصول در مناطق کشور وظیفه کشاورزان نیست، گفت: نظام کشاورزی باید با لحاظ منابع محدود آبی، نوع کشت محصولات را برای مناطق در قالب طرح جامع کشت تعیین کند.
این کارشناس کشاورزی نداشتن برنامه جامع الگوی کشت و آمایش سرزمین را از نقاط ضعف بخش کشاورزی دانست و افزود: کشت محصولی همچون برنج در مناطق مرکزی ایران حتی با وجود داشتن مزیت اقتصادی به هدررفت منابع محدود آبی کشور می‌انجامد.
وی با اشاره به پایین رفتن سفره‌های آب زیرزمینی کشور تصریح کرد: باید با اتخاذ قوانین و مدیریت اجرایی قوی شرایطی فراهم کرد تا منابع کشاورزی بیش از این دچار بحران نشوند.
شهبازی تاکید کرد: برنامه جامع توسعه کشت در کشاورزی باید با تکیه بر سوابق تاریخی، دانش بومی، شرایط اقلیمی و مدیریت بازار تدوین شود.
این کارشناس کشاورزی با انتقاد از ورود برنج‌های خارجی به کشور خاطرنشان کرد: مقدار برنجی که وارد می‌شود مازاد بر مصرف داخلی است که دولت باید جلوی این مساله را بگیرد و از تولیدکننده داخلی حمایت کند.
شهبازی اظهار کرد: استفاده از روش‌های آبیاری صحیح در تولید برنج حتی در مناطق شمالی کشور باید جدی گرفته شود. در حال حاضر بعضی از کشورها با تحقیقاتی به روش‌های کشت برنج با آب کم می‌پردازند که این روش‌ها می‌تواند در کشور ما نیز اجرا شود.
این کارشناس کشاورزی تولید جو و ذرت که غالبا برای مصرف دام استفاده می‌شود در مناطق مرکزی ایران را مناسب‌تر از کشت برنج دانست و گفت: تولید این محصولات آب‌اندوز در مناطق مرکزی دارای مزیت نسبی است و کشاورزان می‌توانند به کشت آن بپردازند.
بازگشت به صفحه نخست