سال‌های زیادی از جشن خودکفایی گندم در ایران نمی‌گذرد. جشنی که ایران را در راهبردی‌ترین محصول کشاورزی بی نیاز از واردات نشان می‌داد. اما صرف نظر از این که خودکفایی گندم در همان سال مختومه شد و از سال بعد دوباره ایران گندم وارد کرد، آمارهایی که در یکی دو سال اخیر درباره واردات گندم منتشر می‌شود، بسیار حیرت آور است.
به گزارش لقمه، سال‌های زیادی از جشن خودکفایی گندم در ایران نمی‌گذرد. جشنی که ایران را در راهبردی‌ترین محصول کشاورزی بی نیاز از واردات نشان می‌داد. اما صرف نظر از این که خودکفایی گندم در همان سال مختومه شد و از سال بعد دوباره ایران گندم وارد کرد، آمارهایی که در یکی دو سال اخیر درباره واردات گندم منتشر می‌شود، بسیار حیرت آور است.
این آمارها نشان می دهد که ایران دردو سال اخیر تقریبا نیمی از نیاز مصرفی خود به گندم را از کشورهای خارجی وارد می کند و نکته جالب آن هم این است که تقریبا هیچ شاخکی نسبت به این قضیه حساس نشده است.
ظاهرا مشکلات دیگری مانند آب آن قدر بزرگ و جدی است که واردات سالانه 7.5 میلیون تن گندم دیگر به چشم نمی آید.
به نظر می رسد در رخداد این اتفاق عوامل مهمی تاثیرگذار هستند که شاید یکی از مهم ترین آنها گرفتاری کشور در مشکل کم آبی باشد.
ظاهرا تحریم هم عامل دیگری است که برخی از کالاهای وارداتی به کشور را افزایش داده زیرا کشورهای طرف تجاری ایران به جای پول نفت باید محصولات تولیدی خودشان را به ما صادر کنند.
در عین حال برخی از کشاورزان نیز به دلیل مابه التفاوت زیاد قیمت گندم در بازارهای داخلی و خارجی بخشی از محصولات خودرا در بازار کشورهای همسایه به صورت قاچاق عرضه می کنند.
در این میان از سوءاستفاده برخی از افراد پرنفوذ نیز به عنوان یکی دیگر از دلایل شرایط فعلی نباید گذشت. واردات 7.5 میلیون تن گندم یعنی یک بازار تقریبا 2.5 میلیارد دلاری که می تواند چشم طمع خیلی ها را گرد کند به طوری که حتی حاضر شوند منافع ملی کشور را فدای سود شخصی و منافع خود کنند.
اگر بحران آب یا هر ضعف و مشکل دیگری کشور را به جایی رسانده که بشدت به واردات گندم وابسته شود، باید از اقدام بموقع دولت در پر کردن انبارهای کشور از گندم تشکر کرد اما نیازی به گفتن ندارد که گندم حساس ترین و استراتژیک ترین کالاست و اگر به هر دلیل مشکلی در تامین آن به وجود بیاید پیامدهای غیرقابل جبرانی خواهد داشت.
دلیل این اتفاق هر چیزی که باشد نباید باعث کم اهمیت جلوه دادن آن شود. درست است که ممکن است هزینه گندم وارداتی با توجه به قیمت های جهانی آن برای کشور کمتر از هزینه خرید داخلی آن باشد اما نیاز به گفتن ندارد که در برخورد با محصولاتی مانند گندم بحث هزینه فرع موضوع است و اصل داستان همان تامین امنیت غذایی بلندمدت کشور است بنابراین دست کم باید گفت انتظار حساسیت نشان دادن کارشناسان و مسئولان نسبت به روند رو به تزاید وابستگی به محصولات کشاورزی بویژه گندم و خوراک دام، انتظار زیادی نیست.
به گزارش خبرگزاری موج، روزنامه جام جم چنین نوشت:
سال‌های زیادی از جشن خودکفایی گندم در ایران نمی‌گذرد. جشنی که ایران را در راهبردی‌ترین محصول کشاورزی بی نیاز از واردات نشان می‌داد. اما صرف نظر از این که خودکفایی گندم در همان سال مختومه شد و از سال بعد دوباره ایران گندم وارد کرد، آمارهایی که در یکی دو سال اخیر درباره واردات گندم منتشر می‌شود، بسیار حیرت آور است.
این آمارها نشان می دهد که ایران دردو سال اخیر تقریبا نیمی از نیاز مصرفی خود به گندم را از کشورهای خارجی وارد می کند و نکته جالب آن هم این است که تقریبا هیچ شاخکی نسبت به این قضیه حساس نشده است.
ظاهرا مشکلات دیگری مانند آب آن قدر بزرگ و جدی است که واردات سالانه 7.5 میلیون تن گندم دیگر به چشم نمی آید.
به نظر می رسد در رخداد این اتفاق عوامل مهمی تاثیرگذار هستند که شاید یکی از مهم ترین آنها گرفتاری کشور در مشکل کم آبی باشد.
ظاهرا تحریم هم عامل دیگری است که برخی از کالاهای وارداتی به کشور را افزایش داده زیرا کشورهای طرف تجاری ایران به جای پول نفت باید محصولات تولیدی خودشان را به ما صادر کنند.
در عین حال برخی از کشاورزان نیز به دلیل مابه التفاوت زیاد قیمت گندم در بازارهای داخلی و خارجی بخشی از محصولات خودرا در بازار کشورهای همسایه به صورت قاچاق عرضه می کنند.
در این میان از سوءاستفاده برخی از افراد پرنفوذ نیز به عنوان یکی دیگر از دلایل شرایط فعلی نباید گذشت. واردات 7.5 میلیون تن گندم یعنی یک بازار تقریبا 2.5 میلیارد دلاری که می تواند چشم طمع خیلی ها را گرد کند به طوری که حتی حاضر شوند منافع ملی کشور را فدای سود شخصی و منافع خود کنند.
اگر بحران آب یا هر ضعف و مشکل دیگری کشور را به جایی رسانده که بشدت به واردات گندم وابسته شود، باید از اقدام بموقع دولت در پر کردن انبارهای کشور از گندم تشکر کرد اما نیازی به گفتن ندارد که گندم حساس ترین و استراتژیک ترین کالاست و اگر به هر دلیل مشکلی در تامین آن به وجود بیاید پیامدهای غیرقابل جبرانی خواهد داشت.
دلیل این اتفاق هر چیزی که باشد نباید باعث کم اهمیت جلوه دادن آن شود. درست است که ممکن است هزینه گندم وارداتی با توجه به قیمت های جهانی آن برای کشور کمتر از هزینه خرید داخلی آن باشد اما نیاز به گفتن ندارد که در برخورد با محصولاتی مانند گندم بحث هزینه فرع موضوع است و اصل داستان همان تامین امنیت غذایی بلندمدت کشور است بنابراین دست کم باید گفت انتظار حساسیت نشان دادن کارشناسان و مسئولان نسبت به روند رو به تزاید وابستگی به محصولات کشاورزی بویژه گندم و خوراک دام، انتظار زیادی نیست.
بازگشت به صفحه نخست