آبگوشت بُزباش

لقمه: آبگوشت به تناسب فصل و منطقه‌ای که در آن پخته می‌شود و ذوق طباخ، شکلی و طعمی متفاوت به خود می‌گیرد و این راز فراگیربودن آبگوشت آشپز ایرانی است. آنچه امروز به نام مطلق آبگوشت شناخته می‌شود، ترکیب تازه‌ای است که با ظهور گوجه فرنگی و سیب زمینی رواج یافت و کم کم شکل رسمی به خود گرفت. اما سازندگان آبگوشت با رعایت الگوی اصلی یعنی استفاده از: آب، گوشت، حبوبات و چاشنی، نمونه‌های مختلفی را خلق کرده‌اند مثل: «آبگوشت بِه» در کاشان و یزد، «آبگوشت بُز قرمه» یا «کشک» در کرمان، «آبگوشت ماهی» در سیستان، «آبگوشت لپه» در آذربایجان، «آبگوشت برنج» در گیلان و مازندران، «آبگوشت بختیاری» در چهارمحال و بختیاری و نمونه‌های دیگری که به تناسب جایی که در آن پخته می‌شود، موادی به آن اضافه یا کم می‌شده. در این میان «آبگوشت بُزباش» که اتفاقا به منطقه خراسان هم نسبت داده می‌شود، برای خودش اسمی به هم زده است اما در قزوین روستای یرک نیز طبخ می شود. این طور که از نامش برمی‌آید، (باش: سر) باید در پختن آن از سرِبز استفاده شود، اما در نسخه امروزش خبری از بز نیست و تفاوت اصلی آن با آبگوشت‌های دیگر سبزی‌های معطری است که در نیمه پخت به آن اضافه می‌شود.

مواد اولیه:

    گوشت ماهیچه یا سردست  500 گرم
    سبزی ( تره، جعفری، شنبلیله، ترخان و مرزه) 450 گرم
    گوجه‌فرنگی چهار قاچ‌شده و لیمو عمانی چهار عدد
    لوبیا قرمز و چشم‌بلبلی از هر كدام 100 گرم
    روغن سه قاشق غذاخوری
    نمك، فلفل، زردچوبه و دارچین به میزان لازم
    سیب‌زمینی دو عدد
    پیاز خردشده یك عدد

طرز تهیه:                                                             

گوشت را تكه‌تكه كرده و بشویید سپس با لوبیا و پیاز خردشده و شش لیوان آب بگذارید بپزد. بعد هسته‌های لیموعمانی را در آورده لیمو را داخل گوشت ریخته و سپس سبزی‌ها را تمیز شسته، خرد كرده و داخل آبگوشت بریزید تا كاملا بپزد. در آخر هم سیب‌زمینی‌ها را پوست كنده با نمك، ادویه و زردچوبه داخل آبگوشت ریخته تا كاملا جا بیفتد.