به گزارش لقمه، واقعیت این است که ژنتیک نقش مهمی در چاق شدن دارد، اما نقش عوامل محیطی و خود شخص خیلی پررنگ‌تر است. کسانی که یک یا هر دو والدینشان چاق هستند و کسانی که در کودکی چاق بوده‌اند با احتمال بیشتری در بزرگ‌سالی چاق می‌شوند. جالب این است که هر چه چاقی دوران کودکی در سنین بالاتری باشد، احتمال چاق شدن فرد در آینده بیشتر می‌شود. به طور مثال آن‌هایی که در بعد از 10 سالگی چاق هستند، خیلی بیشتر از کسانی که در زیر 2 سالگی چاق بوده‌اند، استعداد چاقی دارند.

اما چرا می‌گوییم استعداد ژنتیکی کم‌اهمیت‌تر از نقش عوامل محیطی در ایجاد چاقی است؟ شیوع چاقی در بسیاری نقاط جهان (شاخص توده بدنی بالاتر از 30) طی 50 سال قبل در حد 10 درصد بوده است، درحالی‌که این میزان در سال‌های اخیر به بالاتر از 30 درصد افراد بزرگ‌سال جامعه رسیده است. بدون شک زیادشدن مصرف مواد غذایی و کم شدن فعالیت‌های بدنی اساس این افزایش روزافزون چاقی است و شاید همین دلیل برای نشان دادن نقش پررنگ محیط در ایجاد چاقی کافی باشد، با وجود این برای اثبات بیشتر این مدعا 2 مثال جالب را عنوان می‌کنم.

1 ـ در سال 1950 گروهی از سرخ‌پوستان بعد از مهاجرت از کوهستان‌های شمال مکزیک به ایالت آریزونا در ایالات‌متحده آمریکا به زندگی شهرنشینی روی آوردند. آن‌ها طی مدت کوتاهی به دلیل خوردن غذاهایی که حدود 50 درصد کالری آن را چربی تشکیل می‌داد، دچار شیوع روزافزون چاقی و دیابت شدند. این در حالی بود که در هم‌نژادهای‌ها که هنوز در محیط دور از تمدن زندگی می‌کردند و فقط  15 درصد غذایشان را چربی تشکیل می‌داد و فعالیت روزانه زیادی نیز داشتند، اثری از چاقی و دیابت نبود.

2 ـ در یک بررسی جالب دیگر در شمال استرالیا مشاهده شد که در میان بومیان شمال استرالیا که عموما لاغر بودند، شیوع دیابت نوع 2 و افزایش چربی خون بسیار کم بوده است؛ زندگی این بومیان با شکار حیوانات و ماهیگیری به صورت سنتی طی می‌شده و غذای آن‌ها کم‌کالری و کم‌چربی بوده است و درعین‌حال زندگی پر جنب و جوشی داشته‌اند. گروهی از این بومیان چند سال بعد از شروع زندگی شهری و مدرن به سرعت دچار دیابت نوع 2 و چاقی و فشارخون شدند. در یک اقدام جالب وقتی تعدادی از این افراد که تازه به دیابت یا چربی بالای خون دچار شده بودند را به زندگی سنتی برگرداندند، بعد از 2 ماه و به سرعت چربی خون و قند خون در آنان اصلاح و بیماری محو شد.

 
راه رفتن سریع از تأثیر استعداد ژنتیکی چاق شدن می‌کاهد

نتایج یک پژوهش جدید ثابت کرد که راه رفتن سریع روزانه به مدت یک ساعت می‌تواند از تأثیر استعداد ژنتیکی افراد در ابتلا به چاقی بکاهد.

به گزارش خبرگزاری یونایتدپرس، این پژوهش جدید ثابت کرد: راه رفتن سریع روزانه به مدت یک ساعت می‌تواند به افراد دارای استعداد ژنتیکی چاق شدن کمک کند.

کبین کی از محققان دانشگاه هاروارد آمریکا گفت: این پژوهش روی 7740 زن و 4564 مرد از جمله کارکنان بخش مراقبت‌های پزشکی انجام شد و نتایج آن نشان داد که راه رفتن سریع به مدت یک ساعت در روز چه بسا به افراد دارای استعداد ژنتیکی چاق شدن کمک می‌کند.

محققان اطلاعات مربوط به فعالیت‌های بدنی و ساعات مشاهده تلویزیون این افراد را در طول دو سال پیش از ارزیابی حجم بدن آن‌ها جمع‌آوری کردند و میزان استعداد ژنتیکی ابتلا به چاقی را با تکیه بر 32 متغیر ژنتیکی سنجیدند.

کبین کی گفت: درحالی‌که پژوهش‌های گذشته چگونگی تأثیر فعالیت‌های بدنی بر استعداد ژنتیکی را مورد بررسی قرار داده بودند؛ این پژوهش برای اولین بار به طور مستقیم تأثیر نشستن جلوی تلویزیون را بر حجم بدن افراد دارای استعداد ژنتیکی چاق شدن، بررسی کرد.

این پژوهش جدید نشان داد: راه رفتن سریع به مدت یک ساعت در روز از تأثیر استعداد ژنتیکی چاق شدن می‌کاهد درحالی‌که نشستن چهار ساعت در روز جلوی تلویزیون میزان این تأثیر را افزایش می‌دهد.

اکنون این پرسش را دوباره از خود بپرسیم که چقدر خودمان در چاق شدنمان مقصریم؟



بازگشت به صفحه نخست